Jesteś moją złotą rybką. Trzymam Cię w mojej szklanej kuli i co dzień rozmawiam. Przyglądam się Twoim oczom. Mam tylko 3 życzenia. Zamiast wody wlałam krew. Pływasz w nienawiści. Jesteś jak ja. Wszyscy umrzemy.
 Czarne myśli. Niespełnione marzenia. Mapa wspomnień, krętych dróg. Poplątane wszystko. Przydymione. Gdzieś na dnie jesteś Ty. Nienawiść. Zagubione szczęście. Jestem psychopatą.

,,Jakoś taki jestem smutny chyba w sumie. Lubię się czasami powygłupiać, ale tak naprawdę to chyba jestem taki jakiś smutny. Nie chce mi się za bardzo śmiać. Z czego tu się śmiać? Co ma być takiego fajnego? Nie no, fajnie, generalnie jest fajnie, ale tak w ogóle to jak się tak pomyśli o tym wszystkim, co się dzieje i o tym, że człowiek jeszcze musi parę rzeczy zrobić w życiu to jakoś mnie to specjalnie nie zachęca."

Widziałam ją w Twoich oczach. 

Ona odeszła

Nigdy nie wróciła.

Ona była tylko fikcją, tylko głupim złudzeniem. 

Nigdy tak nie będzie.

 Dwa sztuczne uśmiechy. Trzy głębokie oddechy. Jedno odwzajemnione spojrzenie. Stoimy nad przepaścią. W kieszeni mam broń. Nikt nie jest w stanie mnie powstrzymać. Uratuj mnie nim spadnę.
 To był okropny sen. Byłeś moim koszmarem, wciąż nim jesteś. Cicho łkam na myśl o tym. Oczy mówią najwięcej, wydają największy sekret mojej duszy i umysłu. Zaczaruj mnie. W śnie patrzyłeś na mnie. Słychać było Twój krzyk. Byłeś strachem. Tym z którym się zaprzyjaźniłam. Ciemna uliczka, zgasły wszystkie światła. Czuć było tylko Twój niespokojny oddech. A ja nie mogłam nic... To była codzienność. To było zło.
 Pamiętaj. Moim przyszłym adresem zamieszkania będzie księżyc. Będę miała mały drewniany domek, z dużym ogrodem. Będę szczęśliwym człowiekiem. Nie będzie tam Ciebie. Będzie pięknie. Będzie cudownie. Nieopodal będzie płynął strumyk z moich łez, ich już nie będzie. Na drzewach będą wisiały moje marzenia, za każdym razem będę mogła je zerwać i spełnić. Będę rozmawiała z gwiazdami. Śniło mi się to.
 To chore. Tego nie ma. To co jest, to jest nic. Milcząca pustka pełna melancholii. Ja chyba nie potrafię.

Dobranoc.

 Chyba nareszcie nadszedł ten moment, kiedy moje serce odwiedziła wiosna. Na gałęziach nadziei, pojawiły się pąki szczęścia. Na mojej twarzy pojawił się najszczerszy uśmiech, oczy nie kryją w sobie żadnej tajemnicy, bo tajemnicy po prostu nie ma. Moja dusza śpiewa, uśmiecha się razem ze mną. Jedynie obolałe ciało mnie ogranicza, ale to musiało się tak skończyć. Teraz liczy się tylko jedno, tylko moje zdrowie. Czas przystopować uszczęśliwianie innych moim kosztem, za dużo na tym straciłam. Nie zawsze szczęście innych było równe mej radości. Udało mi się wyjść z ogromnego dołu. To było potężne wykopalisko, z którego dużo wyniosłam, wiele zrozumiałam... Pokonałam przeszkody, niebezpieczne zakręty. Najgorsze już chyba za mną, ale nie chcę zaprzeczać. Wszystko jest prawie po staremu, nawet odzyskałam swoją miłość i chęć do fotografii. Za dwadzieścia dwa dni z ręką na sercu mam powiedzieć, że jestem szczęśliwa. Pomimo, że nienawidzę obchodzić urodzin, ma to być jeden z najlepszych dni w moim życiu. Czwartego kwietnia mam być szczęśliwym człowiekiem, jest to mój największy cel na tę chwilę. Wierzę, że tak będzie. Czas postawić kropkę w mojej opowieści zwanej życiem. Zacząć nowy rozdział - kolejny rok mojego życia.

Jeszcze będzie przepięknie. Jeszcze będzie normalnie.